-
Αναζήτηση
-
Κατηγορίες
- 1 – Greece – ΕΛΛΑΔΑ
- 1 – Uncategorized
- 1 – University democracy
- 2 – ΚΡΑΤΗ και Περιφερειες (States and Regions)
- 3 – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ
- 3 – ΔΙΕΘΝΗΣ/ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
- Crypto-currencies
- Debt – Households / Χρέος – Ιδιωτικό
- Deby – Sovereign / Χρέος – Δημόσιο
- Geopolitics
- Global elites
- Inequalities – Ανισότητες
- Δυναμική κεφαλαίου-εργασίας
- Διακυβέρνηση (ΕΕ & παγκόσμια)
- Διεθνής πολιτική οικονομία
- Ιστορια
- Κινήματα και οργανωσεις
- Κοινωνικές συνθήκες
- Μεταναστευση
- Προπαγανδα και χειραγωγηση
- Ρατσισμός – Racism
- Resistance and Revolt
- Resistance/Revolt – Αντισταση
- Technology – Liberatory
- Technology – Oppresive
- Terrorrsim – Τρομοκρατία
- 4 – ΜΕΣΑ-ΠΗΓΕΣ (εκτός κειμένων στο διαδικτυο)
- 5 – ΘΕΩΡΙΑ (έννοιες, παραπομπές)
- 6 – ΑΝΑΛΥΣΗ (ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ/ΑΝΑΛΥΤΕΣ)
- Bill Mitchell
- Bookchin
- Bourdieu
- Castoriadis
- Chomksy
- Debord
- Άλλοι συγγραφείς
- Καζακης
- Κονδύλης
- Ναόμι Κλάϊν
- Παναγιώτου
- Φωτόπουλος
- Langley Paul
- Lasch, Christopher
- Marx, Engels, Lenin
- Michael Hudson
- Minsky
- Mouffe
- Nancy Frazer
- Perry Anderson
- Petras
- Polanyi (Karl)
- Steve Keen
- Susan George
- Wilhelm Reich
- Wray (Randall)
- 7 – ΑΝΑΛΥΣΗ (ΣΧΟΛΙΑ ΘΠ)
-
Μέλη
-
Αρχείο
- December 2019 (1)
- November 2019 (32)
- October 2019 (7)
- September 2019 (6)
- August 2019 (1)
- July 2019 (4)
- June 2019 (6)
- May 2019 (2)
- April 2019 (2)
- March 2019 (5)
- February 2019 (4)
- January 2019 (7)
- December 2018 (9)
- November 2018 (6)
- October 2018 (34)
- September 2018 (1)
- August 2018 (5)
- July 2018 (6)
- June 2018 (12)
- May 2018 (5)
- April 2018 (3)
- March 2018 (13)
- February 2018 (12)
- January 2018 (25)
- December 2017 (6)
- November 2017 (9)
- October 2017 (3)
- September 2017 (8)
- August 2017 (3)
- July 2017 (14)
- June 2017 (3)
- May 2017 (3)
- April 2017 (14)
- March 2017 (37)
- February 2017 (25)
- January 2017 (24)
- December 2016 (10)
- November 2016 (11)
- October 2016 (24)
- September 2016 (33)
- August 2016 (18)
- July 2016 (13)
- June 2016 (34)
- May 2016 (46)
- April 2016 (38)
- March 2016 (38)
- February 2016 (61)
- January 2016 (70)
- December 2015 (37)
- November 2015 (30)
- October 2015 (26)
- September 2015 (40)
- August 2015 (19)
- July 2015 (40)
- June 2015 (59)
- May 2015 (14)
- April 2015 (14)
- March 2015 (18)
- February 2015 (51)
- January 2015 (30)
- December 2014 (17)
- November 2014 (39)
- October 2014 (49)
- September 2014 (27)
- August 2014 (10)
- July 2014 (20)
- June 2014 (34)
- May 2014 (42)
- April 2014 (18)
- March 2014 (20)
- February 2014 (25)
- January 2014 (27)
- December 2013 (25)
- November 2013 (23)
- October 2013 (39)
- September 2013 (10)
- August 2013 (23)
- July 2013 (30)
- June 2013 (28)
- May 2013 (33)
- April 2013 (66)
- March 2013 (56)
- February 2013 (51)
- January 2013 (39)
- December 2012 (38)
- November 2012 (85)
- October 2012 (69)
- September 2012 (44)
- August 2012 (35)
- July 2012 (23)
- June 2012 (37)
- May 2012 (51)
- April 2012 (74)
- March 2012 (94)
- February 2012 (67)
- January 2012 (69)
- December 2011 (55)
- November 2011 (68)
- October 2011 (75)
- September 2011 (79)
- August 2011 (43)
- July 2011 (85)
- June 2011 (46)
- May 2011 (43)
- April 2011 (66)
- March 2011 (20)
- February 2011 (12)
- January 2011 (22)
- December 2010 (21)
- November 2010 (37)
- October 2010 (41)
- September 2010 (80)
- August 2010 (49)
-
Ημερολόγιο
Daily Archives: April 27, 2011
Το μυστικό παιχνίδι του Σόρος στη Μέση Ανατολή
Το διπλό αμερικανικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή αποκαλύπτει το Wikileaks. Διαίρει και βασίλευε: οι ΗΠΑ, ενώ στήριζαν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά τα τυραννικά καθεστώτα της περιοχής (εξαιρείται η Συρία), συγχρόνως υποστήριζαν το στήσιμο οργανώσεων αντιφρονούντων.
Η παροχή της υποστήριξης γινόταν μέσω ινστιτούτων και των δύο αμερικανικών κομμάτων, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, τα οποία, με τη σειρά τους, λαμβάνουν χρηματοδότηση από το National Endowment for Democracy, ένα ταμείο-θεσμό που αντλεί 100 εκατ. δολάρια ετησίως από το Κογκρέσο και έχει κατηγορηθεί σαν το «μακρύ χέρι» της Ουάσιγκτον στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο αρκετών κρατών, από την Κεντρική Ασία έως τα Βαλκάνια και τη Λατινική Αμερική.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο…
Πώς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας
Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.
via ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο….
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Η μεθοδευμένη κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και η «οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ
Πρόκειται για την επιβολή του πιο ολοκληρωτικού μοντέλου εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών που έχει προταθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την εποχή της νέας τάξης του ναζισμού. Όμως, αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Το «όχι» της επιβίωσης
Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοιεξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893/1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1.000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1.000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1.000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους «διαχειριστική» πρόταση;
Στόχος ενός λαϊκού, εργατικού αιτήματος δεν είναι να προβάλει την ανάγκη του σοσιαλισμού ή της επανάστασης, αλλά να απαντά στα πιο άμεσα και ζωτικά προβλήματα του απλού κόσμου από τη σκοπιά των συμφερόντων του, να βελτιώνει τη θέση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων, να ανοίγει δρόμους για νέες κατακτήσεις, να αλλάζει τους συσχετισμούς σε βάρος του κεφαλαίου και να βάζει χαλινάρι στην ασυδοσία του. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχουν ρεφορμιστικά ή επαναστατικά αιτήματα, παρά μόνο λαϊκά και εργατικά αιτήματα που γίνονται τέτοια μόνο όταν τα αγκαλιάζει και τα αναδεικνύει η ίδια η εργατική τάξη, ο ίδιος ο λαός. Κι αυτά μπορεί να τα παλέψει κανείς με ρεφορμιστικό ή με επαναστατικό τρόπο. Να τα παλέψει δηλαδή με το να τα διατυμπανίζει μόνο ως γενικές διακηρύξεις, με το να τα υποτάσσει σε μια προοπτική βελτίωσης του κυρίαρχου συστήματος, ή να τα παλέψει αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία για να κινητοποιήσει τις ευρύτερες δυνατές μάζες, αρπάζοντας κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία, κάθε μερική κατάκτηση για να κάνει μαζί με τις μάζες ένα ακόμη βήμα προς τα μπρος, να κερδίσει ακόμη περισσότερο από το εχθρικό έδαφος, να προχωρήσει τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ως το τέλος. Κι αυτό γιατί, όπως έλεγε κι ο Μαρξ, «οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ποτέ δεν οφείλονται στην αδυναμία των ισχυρών, οφείλονται και προκαλούνται από την ισχύ των αδυνάτων.»
via ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους «διαχειριστική» πρόταση;.
Έκρηξη του αριθμού των χαμηλά αμειβόμενων στη Γερμανία | TVXS.gr
Τα 7,3 εκατομμύρια άγγιξε εντός 7 ετών (αύξηση κατά 1,6 εκατ. σε σχέση με το 2003) ο αριθμός των ατόμων που απασχολούνται με καθεστώς χαμηλά αμειβόμενης εργασίας στη Γερμανία. Το μέτρο της χαμηλόμισθης και ανασφάλιστης εργασίας, που είχε ως αρχικό στόχο την επανένταξη ανέργων στην κανονική αγορά εργασίας έχει αποτύχει, τονίζουν συνδικάτα και εργοδοτικοί σύνδεσμοι.
via Έκρηξη του αριθμού των χαμηλά αμειβόμενων στη Γερμανία | TVXS.gr.
Πώς οι ελληνικές τράπεζες διέσυραν το ευρώ
Οι νέες ισχυροποιημένες τράπεζες χύθηκαν στην αρένα ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Η προτροπή της κυβέρνησης διά μέσου της ΤΤΕ ήταν η διοχέτευση ζεστού χρήματος στην αγορά, η οποία εκτίνασσε την κατανάλωση στα ύψη και έσπρωχνε το ΑΕΠ καλύπτοντας τα ελλείμματα. Η διαδρομή του χρήματος ήταν έξυπνη: Οι τράπεζες αγόραζαν τα ομόλογα του δημοσίου και στη συνέχεια τα τοποθετούσαν ως ενέχυρο στην ΕΚΤ και έπαιρναν χαμηλότοκα δάνεια. Το πλεονάζον χρήμα έβγαινε πάλι στην αγορά με τη μορφή δανείων και τα κέρδη επενδύονταν στη βαλκανική αγορά. Αλβανία, Βουλγαρία και Ρουμανία γέμισαν με ελληνικές τράπεζες, ενώ τα πλοκάμια τους έφθασαν ακόμα και στη Σερβία, την Πολωνία και την Τουρκία!
Όταν οι χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων έφθασαν σε κορεσμό, οι τράπεζες ανακάλυψαν τα ακίνητα. Τα ακίνητα, και τα στεγαστικά δάνεια που τα συνόδευαν έδιναν διπλό όφελος στις τράπεζες. Πρώτον, παρείχαν σημαντική εξασφάλιση έναντι των επιχειρηματικών, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς και τις υπεραξίες τους, και δεύτερον, γιγάντωναν το ενεργητικό των τραπεζών, πράγμα που επέτρεπε ακόμα πιο εύκολες χρηματοδοτήσεις από την ΕΚΤ.
via Πώς οι ελληνικές τράπεζες διέσυραν το ευρώ | ‘Αρδην – Ρήξη.