Growth Is Back! So What?

So what should we actually be concerned about? Instead of growth, well-being (human flourishing), resilience (resisting shocks) and sustainability (caring about the future) should become the collective horizons of social cooperation, of which economics is only a facet. Because these three horizons have been overlooked by mainstream economic thinking in the last three decades, our social world has been mismanaged and our prosperity is now threatened by inequality and ecological crises. At its best, economics measures what counts and provides societies with the means to make it count, among the most powerful of which are robust and relevant social and ecological indicators. Building, disseminating, and using them is thus a practical way to reclaim essential values and advance important issues and policies. Done properly, measuring produces positive collective meaning. Understanding how what matters to humans can be properly accounted for is the first step to valuing and taking care of what really counts.

via Growth Is Back! So What?

Παγκόσμια πρώτη, ο ποταμός Whanganui απέκτησε ανθρώπινα δικαιώματα

«ιερός» ποταμός των Μαορί, Whanganui, απέκτησε ανθρώπινα δικαιώματα και είναι και με τη σφραγίδα του δικαστηρίου της Νέας Ζηλανδίας «νομικό πρόσωπο».

Απόφαση που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία για τα νομικά δεδομένα.

«Θα έχει τη δική του νομική ταυτότητα, με όλα τα συναφή δικαιώματα και καθήκοντα. Η προσέγγιση αυτή που παρέχει σε ένα ποτάμι νομική προσωπικότητα είναι μοναδική», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Κρις Φινλέισον.

«Μερικοί θα ισχυριστούν ότι αυτό που συνέβη είναι αρκετά περίεργο, να δοθεί δηλαδή νομική υπόσταση σε μία φυσική πηγή. Ωστόσο, δεν είναι πιο περίεργο από τις εταιρείες και τις οικογενειακές παρακαταθήκες» επεσήμανε ο κυβερνήτης.

via Παγκόσμια πρώτη, ο ποταμός Whanganui απέκτησε ανθρώπινα δικαιώματα [ΒΙΝΤΕΟ]

What is P2P? And why is it important in building a commons-centric future? These are the questions we try to answer, by tying together four of its aspects:

P2P is a type of social relations in human networks;

P2P is also a technological infrastructure that makes the generalization and scaling up of such relations possible;

P2P thus enables a new mode of production and exchange;

P2P creates the potential for a transition to an economy that can be generative towards people and nature.

via ROAR Magazine

(2) (18-5-2013) Εκδ. “Ελεύθερος Τύπος” [Μια Νέα Συζήτηση Με Τον Γ. Γαρμπή] – YouTube

via (2) (18-5-2013) Εκδ. “Ελεύθερος Τύπος” [Μια Νέα Συζήτηση Με Τον Γ. Γαρμπή] – YouTube

Were we wrong? – Murray Bookchin

To develop more fully the contrast between status societies and class societies, it is necessary to reject altogether the idea that capitalism as a society of classes could have emerged organically within the “womb” of feudalism, a society of orders. Capitalism’s uniqueness must be seen in the light that traditional society as a whole — oriented around family and status — sheds upon it. No precapitalist world was equipped to deal with the formidable social and cultural irresponsibility that an uncontrolled market economy would foster. One does not have to accept the canons of laissez-faire to recognize that a market lacking any ethical, cultural, and institutional constraints would have horrified people even in the commercial world of the Renaissance, with its nuanced standards for commerce. The identification of the market with capitalism, in fact, results only from a highly specious reworking of historical fact. Markets existed for ages in many different forms, but they were carefully integrated into larger, more demanding, and socially more legitimate communities that structured life around orders, largely united by kinship and craft ties. These elements of early tribalism and village societies never disappeared completely from the precapitalist world. It was precisely capitalism, the uncontrolled market, that became society, or, more precisely, began to eat away at society as a cancer, a malignancy that threatened the very existence of the social bond itself. It is only in the 20th century, especially in post-WWII America that capitalism emerged from its position as a predominant force in society to become a substitute for society, corroding all familial and kinship ties — and reducing the population as a whole to buyers and sellers in a universal, ever-expanding marketplace.

[…]

In any case, this much is clear: We must acknowledge the permanent, retrogressive nature of capitalism from its very inception. We must see it as a saprophytic system that is by definition asocial, and recognize it as a mechanism that will die on its own only like a cancer that destroys its host. We have to understand that the economic interpretation of history and society is the extension of the bourgeois spirit into the totality of the hum an condition. Capitalism will not decay. It will either destroy society as we have known it, and possibly much of the biosphere along with it, or it will be corroded, weakened, and hollowed out by libertarian traditions. It would be difficult to explain why the “ Fourth World” has offered such massive resistance to the “ blessings” of industrialism unless we invoke the power of strong traditions, entrenched lifeways, deeply held values, beliefs and custom s. It would be difficult to explain why the Barcelona proletarian-peasants burned money and disdained every lure of opulence after the city fell into their hands without invoking the moral power of their libertarian beliefs — a sensibility that was to often stand in sharp contrast to the pragmatic mentality of their leaders.

The only revolutionary era on which we can premise any future for radical change is the one that lies behind us. No cycle of socialist or anarchist revolution will follow the so-called “bourgeois” cycle initiated some three centuries ago. The arsenal of our time has developed so far beyond the classical insurrectionary models on which traditional radical theory has been fixated as to make unthinkable the recurrence of another Spain or Russia. Indeed, no creative discussion of a radical politics can even begin without acknowledging the change this simple technical fact has introduced into the “art of insurrection” — to use Trotsky’s words.

By the same token, the only agent on which we can premise future radical change emerges from the melding of traditional groups into a public sphere, a body politic, a community imbued with a sense of cultural and spiritual continuity and renewal. This community, however, is constituted only in the ever-present act of an ever-dynamic effort of public and self-assertion that yields a sharp sense of selfhood. Collectivity thus melds with individuality to produce rounded hum an beings in a rounded society. Direct action assumes the form of direct democracy: the participatory form s of freedom that rest on face-to-face assemblies, rotation of public functions, and, where possible, consensus.

Source: Were we wrong? – Murray Bookchin

Ο Αριστοτέλης και η γέννηση της πόλης | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Μια πόλη που τελικά προσφέρει στους πολίτες τη δυστυχία είναι μια στρεβλή πόλη ή – αντιμετωπίζοντας το θέμα υπό το πρίσμα της αριστοτελικής τελεολογίας – δεν είναι πόλη, αφού κάθε πράγμα ορίζεται μονάχα από την επίτευξη ή όχι του σκοπού του. Το κομμένο χέρι δεν είναι χέρι, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να επιτελέσει τις λειτουργίες για το οποίο είναι φτιαγμένο. Το ονομάζουμε χέρι, απλώς γιατί πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα. Όπως ένα πέτρινο χέρι. Ομοίως μια στρεβλή πόλη, μια πόλη ανομίας, δυστυχίας και ανασφάλειας δεν είναι πόλη.

via Ο Αριστοτέλης και η γέννηση της πόλης | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.

Γ. Κολέμπας: Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου, διότι δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί μια αυτόνομη δημοκρατική και οικολογική κοινωνία η οποία θα βασίζεται στο σημερινό άνθρωπο. Αυτός ο πολιτισμός και η κοινωνία θα χρειασθεί να μετατρέψει το κυρίαρχο τώρα πολιτισμικό είδος του homo economicus στο νέο είδος του homo ecosoziologicus ας μας επιτραπεί η έκφραση.” Ο Γιώργος Κολέμπας απαντά στο άρθρο του Περικλή Σφυρίδη «Ουτοπικοί Ρομαντισμοί», στα πλαίσια του δημόσιου διαλόγου στο tvxs, που από το 2010 ξεκίνησε εθελοντικά η Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”, το οποίο απαντούν πρόσωπα των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών.

via Γ. Κολέμπας: Υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.

Μια νέα συνεργασία για την εθνική κυριαρχία

Η φιλοσοφία του δημοκρατικού πλουραλισμού αναγνωρίζει την αντιδημοκρατική φύση του συγκεντρωτικού έθνους-κράτους, πάνω στην οποία βασίστηκε η παρωχημένη εκδοχή του προστατευτισμού. Αλλά ταυτόχρονα, βλέπει ότι ο κύριος αντίπαλος στη ζωή των πολιτών και την δημοκρατία είναι η πλανητική επιχειρηματική εξουσία. Από αυτή την άποψη, ενάντια στις νέες μορφές αποικιοποίησης θα πρέπει να εφευρεθεί ένα νέο περιεχόμενο της εθνικής κυριαρχίας, το οποίο θα διατηρεί στο εσωτερικό του δημοκρατικότερες δομές, που θα είναι σε θέση να συντονίσουν τα εθνικά συστήματα με τις τοπικές κοινότητες, στον αγώνα για τη διαφύλαξη του φυσικού πλούτου, της πνευματικής και διανοητικής κληρονομιάς, αλλά και των μέσων επιβίωσης των πολιτών της χώρας.

via Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη – Μια νέα συνεργασία για την εθνική κυριαρχία.

Murray Bookchin – (1/8) – ‘Urbanization Against Cities’ – 1993 – YouTube

This is the first half of Bookchin’s first day delivering his lectures based upon his book, Urbanization Against Cities (later as ‘From Urbanization to Cities’), at the Karl Polanyi Institute, Concordia Univeristy, Montreal, March 16, 1993.

via Murray Bookchin – (1/8) – ‘Urbanization Against Cities’ – 1993 – YouTube.