Υποθέσεις Εργασίας: Αρχείο ΑποδελτίωσηςΑύξηση των στρατιωτικών και αμυντικών δαπανών κατά 50 δισ. δολάρια αναμένεται έως το 2019 από τις χώρες της ΕΕ, λόγω της τρομοκρατικής απειλής από το Ισλαμικό Κράτος.Όπως αναφέρει το Bloomberg, οι ευ
Source: «Χρυσωρυχείο» για την πολεμική βιομηχανία η απειλή του Ισλαμικού Κράτους | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Ταυτόχρονα, με τις απώλειες δεκάδων δισ. ευρώ, χάθηκαν πολλά λεφτά και από τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί είχαν επενδύσει στις τράπεζες αλλά και από χιλιάδες μικροεπενδυτές. Θάβεται οριστικά και αμετάκλητα η ανάπτυξη της χώρας. Το μέλλον της χώρας μας είναι προδιαγεγραμμένο. Αν ξένοι πολυεθνικοί όμιλοι ελέγχουν τις τράπεζες, αυτό είναι το τέλος της χώρας, ενώ οι κυβερνήσεις και το πολιτικό κατεστημένο θα μετατραπούν πλήρως σε υπηρετικό προσωπικό τους. Βαδίζουμε προς τα εκεί κοιμώμενοι και μέσα στο πλαίσιο αυτό έχει επιβληθεί σιωπητήριο» πρόσθεσε.
Source: «Σκάνδαλο» η ανακεφαλαιοποίηση λέει ο Λαφαζάνης – Ζητά εξεταστική επιτροπή | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Σαν να μην έφταναν τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας στις αγορές, την περασμένη εβδομάδα ξένα επενδυτικά ταμεία κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο των τεσσάρων μεγαλύτερων τραπεζών της χώρας- της Alpha Bank της Eurobank της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Τράπεζας Πειραιώς. Αυτό έγινε μέσω μιας αύξησης κεφαλαίων 6,42 δις δολαρίων και διάφορων περίπλοκων νομικών ενεργειών. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι τραπεζικές μετοχές πουλήθηκαν για ψίχουλα, υποτιμώντας την κρατική ιδιοκτησία πάνω σε αυτούς τους σημαντικούς οργανισμούς που κατέχουν περιουσία της τάξης των 358 δις δολαρίων.
Source: Η κλεψιά των 400 δις δολαρίων που θα μπορούσε να καταστρέψει το Ελληνικό πρόγραμμα – ThePressProject
Μας κατηγόρησαν ότι ελάβαμεν μέρος εις τας επιχειρήσεις της καταλήψεως παρά τους διεθνείς κανόνας του πολέμου και επομένως έπρεπε να χυθή αίμα προς αντεκδίκησιν…. Και ποιος εδίδαξεν τους χωρικούς Κρήτας τους παλιονόμους σας, τους οποίους σεις κατά πάσαν στιγμήν και δια παν συμφέρον σας παραβιάζετε και καταπατείτε με τα παλιοπάπουτσά σας; Άλλωστε ευρισκόμεθα εις εμπόλεμον κατάστασιν και είχαμεν γενικήν επιστράτευσιν.»
Source: Προκλητικά «Ρίχτερ» για τη Μάχη της Κρήτης | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο κατέληξε σπουδαστής της Σχολής Ευελπίδων έπειτα από καψόνια. Την καταγγελία έκανε με επιστολή που δημοσιεύει το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος, η οικογένεια του νεα
Source: Στο νοσοκομείο μετά από καψόνια σπουδαστής της Σχολής Ευελπίδων | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Τα κράτη μέλη της ΕΕ ζήτησαν ταχεία επανεξέταση των κανόνων της ζώνης Σένγκεν, ώστε να επιτραπεί η πραγματοποίηση «συστηματικών ελέγχων σε ευρωπαίους πολίτες», καθώς οι συστηματικοί, σε βάθος έλ
Source: Αρχή του τέλους της Σένγκεν αποφάσισε η Ε.Ε. | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
In this talk recorded at the RSA, leading expert on AI and the robotics revolution Martin Ford offers both an exploration of this new technology and a call to arms to face its radical implications. The world is being transformed by a profound technological revolution, dominated by digital – a second machine age. Digital technology is changing all our lives, work, society and politics. It is clear that unless we radically reassess the fundamentals of how our economy and politics work, we risk a future of massive unemployment and inequality.
Είναι γνωστό πως από το ’11 η Τρόικα –νυν κουαρτέτο– είχε βάλει στον στόχο, εκτός απ’ τη δημόσια, και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Ιστορικά, η όποια αποταμίευση στην Ελλάδα πάντα ήταν δεμένη με τα ακίνητα. Αυτό το ξέρει καλά η τρόικα κι ως εκ τούτου, σε μια χώρα οικόπεδο-γωνία που λέει κι ο λαός, η ιδιωτική περιουσία είναι μόνιμα στο στόχαστρο.Από πού κινδυνεύει λοιπόν αυτή; Από τα εξής στόχαστρα: Τράπεζες, εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία –δηλ. το περιβόητο ΚΕΑΟ. Ειδικά για το τελευταίο απ’ το οποίο στοχοποιούνται όλο και περισσότεροι. Πλέον οι ελεύθεροι επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι, επιστήμονες που αδυνατούν να καταβάλουν εισφορές, αγγίζουν το 60%.
Source: Αυτό το σπίτι ποιος θα το πάρει; | Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη
Argumentum ad hominem (επιχείρημα κατά του προσώπου, homo = άνθρωπος στα λατινικά, αιτιατική hominem). Το επιχείρημα αυτό περιγράφει την περίπτωση κατά την οποία απορρίπτουμε ή δεχόμαστε το περιεχόμενο μιας πρότασης με βάση το ποιος το λέει, π.χ. αν ο Γιάννης μας λέει πως ο μπρούτζος είναι κράμα χαλκού με κασσίτερο, αυτό το δεχόμαστε ή το απορρίπτουμε με βάση το αν συμπαθούμε τον Γιάννη, με βάση τη διαγωγή του Γιάννη σε άλλα θέματα, την οικογένεια του Γιάννη, τον χαρακτήρα του, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, προηγούμενες ορθές ή εσφαλμένες κρίσεις του Γιάννη σε άλλα θέματα κτλ. Ωστόσο τίποτε από όλα αυτά πραγματικά δεν σχετίζεται με την αλήθεια ή μη του περιεχομένου της πρότασης: ο μπρούτζος είναι κράμα χαλκού με κασσίτερο. Η πρόταση αυτή είναι αληθής ή ψευδής με βάση το περιεχόμενό της, τη σημασία των λέξεων που τη συναποτελούν και την αντικειμενική πραγματικότητα. Όχι με βάση τον εκφωνητή της.2. Argumentum ad temperantiam (επιχείρημα του συμβιβασμού ή της χρυσής τομής, temperantia = αυτοσυγκράτηση, εγκράτεια). Το επιχείρημα αυτό περιγράφει την περίπτωση κατά την οποία δεχόμαστε ως σωστή τη θέση που βρίσκεται στο μέσον δύο ακραίων τοποθετήσεων. Θεωρούμε δηλαδή με το ad temperantiam ότι η αλήθεια βρίσκεται στο μέσον δύο ακραίων θέσεων. Η αλήθεια όμως είναι αυτονόητο πως βρίσκεται εκεί που βρίσκεται η αλήθεια και δεν μπορεί κάποιος μηχανισμός εξοικονόμησης σκέψης να μας τη δώσει ή να μας απαλλάξει από την τοποθέτηση των άκρων ή τον κόπο της προσωπικής εξέτασης των πραγμάτων. Για παράδειγμα, αν έχουμε από κάποιον την πληροφορία ότι ο Γιάννης είναι πολύ λιτοδίαιτος και από κάποιον άλλον την πληροφορία ότι ο Γιάννης είναι ιδιαίτερα φαγανός (μιλώντας πάντα για τον ίδιο Γιάννη κατά το ίδιο χρονικό διάστημα), δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ορθά ότι ο Γιάννης τρέφεται φυσιολογικά (η μέση θέση), που θα μας υποδείκνυε το argumentum ad temperantiam. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δεν υπάρχει μέση θέση. Για παράδειγμα η πρόταση: ο Γιάννης έκλεψε το βάζο με το γλυκό, μπορεί να είναι ή αληθής ή ψευδής. Δεν υπάρχει μέση θέση.
Source: Τα άκυρα επιχειρήματα και η οικονομία της σκέψης | ResPublica
To develop more fully the contrast between status societies and class societies, it is necessary to reject altogether the idea that capitalism as a society of classes could have emerged organically within the “womb” of feudalism, a society of orders. Capitalism’s uniqueness must be seen in the light that traditional society as a whole — oriented around family and status — sheds upon it. No precapitalist world was equipped to deal with the formidable social and cultural irresponsibility that an uncontrolled market economy would foster. One does not have to accept the canons of laissez-faire to recognize that a market lacking any ethical, cultural, and institutional constraints would have horrified people even in the commercial world of the Renaissance, with its nuanced standards for commerce. The identification of the market with capitalism, in fact, results only from a highly specious reworking of historical fact. Markets existed for ages in many different forms, but they were carefully integrated into larger, more demanding, and socially more legitimate communities that structured life around orders, largely united by kinship and craft ties. These elements of early tribalism and village societies never disappeared completely from the precapitalist world. It was precisely capitalism, the uncontrolled market, that became society, or, more precisely, began to eat away at society as a cancer, a malignancy that threatened the very existence of the social bond itself. It is only in the 20th century, especially in post-WWII America that capitalism emerged from its position as a predominant force in society to become a substitute for society, corroding all familial and kinship ties — and reducing the population as a whole to buyers and sellers in a universal, ever-expanding marketplace.
[…]
In any case, this much is clear: We must acknowledge the permanent, retrogressive nature of capitalism from its very inception. We must see it as a saprophytic system that is by definition asocial, and recognize it as a mechanism that will die on its own only like a cancer that destroys its host. We have to understand that the economic interpretation of history and society is the extension of the bourgeois spirit into the totality of the hum an condition. Capitalism will not decay. It will either destroy society as we have known it, and possibly much of the biosphere along with it, or it will be corroded, weakened, and hollowed out by libertarian traditions. It would be difficult to explain why the “ Fourth World” has offered such massive resistance to the “ blessings” of industrialism unless we invoke the power of strong traditions, entrenched lifeways, deeply held values, beliefs and custom s. It would be difficult to explain why the Barcelona proletarian-peasants burned money and disdained every lure of opulence after the city fell into their hands without invoking the moral power of their libertarian beliefs — a sensibility that was to often stand in sharp contrast to the pragmatic mentality of their leaders.
The only revolutionary era on which we can premise any future for radical change is the one that lies behind us. No cycle of socialist or anarchist revolution will follow the so-called “bourgeois” cycle initiated some three centuries ago. The arsenal of our time has developed so far beyond the classical insurrectionary models on which traditional radical theory has been fixated as to make unthinkable the recurrence of another Spain or Russia. Indeed, no creative discussion of a radical politics can even begin without acknowledging the change this simple technical fact has introduced into the “art of insurrection” — to use Trotsky’s words.
By the same token, the only agent on which we can premise future radical change emerges from the melding of traditional groups into a public sphere, a body politic, a community imbued with a sense of cultural and spiritual continuity and renewal. This community, however, is constituted only in the ever-present act of an ever-dynamic effort of public and self-assertion that yields a sharp sense of selfhood. Collectivity thus melds with individuality to produce rounded hum an beings in a rounded society. Direct action assumes the form of direct democracy: the participatory form s of freedom that rest on face-to-face assemblies, rotation of public functions, and, where possible, consensus.
Source: Were we wrong? – Murray Bookchin
Παρόλα αυτά η επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος, δημιούργησε κλίμα αβεβαιότητας προς την Ελλάδα διεθνώς. Κι έτσι υπήρξε πτώση στα έσοδα απ’ τον τουρισμό, μεταξύ 1967-1971, της τάξης των 200.000.000 δολαρίων. Συνυπολογίζοντας και τα κεφάλαια ύψους 200.000.000 δολαρίων που θα παραχωρούσε η Ε.Ο.Κ, μέσα στην τετραετία αυτή, τα οποία δεν δόθηκαν, το σύνολο φτάνει στα 400.000.000 δολάρια. Έτσι το στρατιωτικό καθεστώς προχώρησε σε «ενέργειες εκτάκτου ανάγκης» με βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα δάνεια με σκοπό την κάλυψη του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών. Με αυτόν τον τρόπο και μέσα σε μια πενταετία (1966-1971), το εξωτερικό χρέος υπερδιπλασιάστηκε και συνολικά υπολογίζεται ότι έφτασε το ύψος των 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.Ο παρακάτω πίνακας αποδεικνύει ξεκάθαρα τα κοινά χαρακτηριστικά της ευρύτερης περιόδου 60-73. Όπως βλέπουμε, το δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ βρισκόταν στο 1,22% το 1966, ενώ το 1974 έφτασε το 2,76% του ΑΕΠ…Το 1961- 1966 οι ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης κυμάνθηκαν από το 6,5% έως το 13,2%, και ο πληθωρισμός από 0% μέχρι 4,8% . Το 1967 -73 οι ρυθμοί ανάπτυξης «έτρεχαν» με ετήσιους ρυθμούς από 5,7% μέχρι 11,6%, ενώ πληθωρισμός με 0,3% έως το αρνητικό ρεκόρ 15,55% (το 1973).
David Haines’ widow said after her husband’s passing that the only way families could achieve some form of ‘moral satisfaction’ would be with the capture and imprisonment of the terrorist. The family of murdered American Steven Sotloff hoped that Jihadi John would be ‘caught by American intelligence officials, brought to trial in the United States, and convicted for the crime of beheading their son.’ Elsewhere, the executed James Foley’s mother said that the strike gave her no satisfaction, and that her son was a peacemaker who wouldn’t have supported such state-sponsored murder.
Surprising as it may sound, Isis is in many respects thoroughly modern. Like al-Qaeda before them, these jihadists have organised themselves as a highly efficient company. Initially funded by donations from wealthy supporters, they’ve rapidly expanded into a self-financing business. Through kidnapping and extortion, looting and selling antiquities, siphoning off oil in territories they conquer, seizing gold bullion and other assets from banks and acquiring large quantities of American military hardware in the course of their advance, Isis has become the wealthiest jihadist organisation in the world. According to some estimates, it’s worth well over $2bn.
Source: A Point of View: Isis and what it means to be modern – BBC News
Though he witnessed at first hand the collapse of liberal civilisation in interwar Europe, Hayek had little sense of the fragility of freedom. He observed how the Habsburg regime was destroyed, first by war and economic ruin and then by nationalism, but his response was to look for what he called in his book Individualism and Economic Order (1949) “a permanent legal framework”, which could serve as a guarantor of liberty in the economy and society. Here Hayek disregarded the principal lesson of the interwar years, which is that a liberal regime cannot be secured by legal diktat.
Source: John Gray: The Friedrich Hayek I knew, and what he got right – and wrong
Το τέλος της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος κήρυξε, και επισήμως, χθες το βράδυ ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, προκαλώντας καταιγιστικές και σκληρές καταγγελίες από την Ζωή Κωνσταντοπούλου μέσω
Source: O Bούτσης καταργεί την Επιτροπή για το Χρέος κι η Ζωή αντεπιτίθεται | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Πρωταθλήτρια κόσμου αναδείχθηκε η Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και απέσπασε οκτώ βραβεία στον Παγκόσμιο Γύρο του διεθνούς πανεπιστημιακού διαγωνισμού Foreign Direct
Source: Πρωταθλήτρια κόσμου η Νομική – Ξεπέρασε και το Χάρβαρντ | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Το 1989 η τότε Οικουμενική Κυβέρνηση πήρε μια αδιανόητη για μένα απόφαση. Αποφασίστηκε να καούν οι φάκελοι, που κατά τεκμήριο στην πλειονότητά τους αφορούσαν το πρόσωπο και τη δράση δημοκρατικών πολιτών που είχαν διωχθεί στην περίοδο από τον εμφύλιο μέχρι και τη χούντα. Φυσικά, οι ίδιοι φάκελοι αποδείκνυαν και την ενοχή των χαφιέδων που τους είχαν καταρτίσει και υποβάλει αρμοδίως σε μια καταπιεστική εξουσία. Και συνεπώς το «κάψιμο» συνιστούσε μια πράξη ολικής διαγραφής που περιελάμβανε θύματα αλλά και θύτες που με τον τρόπο αυτό οι τελευταίοι όχι μόνον έμεναν ατιμώρητοι, πράγμα κατανοητό σε μια λογική κατάσβεσης των παθών, αλλά και ικανοί, εάν το ήθελαν, να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. Ας προσθέσω ακόμη δύο στοιχεία: Πρώτον ότι από το κάψιμο εξαιρέθηκαν οι φάκελοι προσώπων με ιστορική σημασία, των οποίων την ιστορικότητα ή μη προφανώς όρισαν κάποια ανώνυμα και ανεύθυνα «αρμόδια» όργανα. Και, δεύτερον, υπάρχει πάντα η υποψία μήπως πριν από την καύση των φακέλων κάποιοι – φέρ’ ειπείν ημέτερες είτε ξένες μυστικές υπηρεσίες- πιθανώς κράτησαν αντίγραφα για περαιτέρω θεάρεστο χρήση.
Source: Για το δικαίωμα στη μνήμη | Η Εφημερίδα των Συντακτών
Σήμερα όμως, οι υπερβολικά πλούσιοι ουσιαστικά δεν φορολογούνται – αφού έχουν τη δυνατότητα να φοροαποφεύγουν νόμιμα, με διάφορους τρόπους. Ο ανώτατος δε φορολογικός συντελεστής του 36,9% επιβάλλεται από ένα σχετικά χαμηλό ύψος εισοδημάτων – της τάξης των 400.000 $. Όπως είπε ο W.Buffett, η γραμματέας του, με μισθό μερικών δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, πληρώνει υψηλότερους φόρους, σχετικά με τον ίδιο – τα ετήσια εισοδήματα του οποίου είναι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν δύο ακόμη σημεία, όσον αφορά τις εισοδηματικές ανισότητες, τα οποία θα έπρεπε να αναφέρει κανείς. Το πρώτο είναι η παγκοσμιοποίηση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων με μέση ειδίκευση – για λόγους ανταγωνιστικότητας, με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με κυριότερο συνήγορο στην Ευρώπη τη Γερμανία.Το δεύτερο είναι η εκρηκτική αύξηση των αμοιβών των ανώτατων διοικητικών στελεχών των επιχειρήσεων. Το 1970 ένας διευθύνων σύμβουλος (CEO) κέρδιζε 39 φορές περισσότερα από το μέσο εργαζόμενο – το 1999 κέρδιζε 1.045 φορές περισσότερα, ενώ σήμερα 1.100 φορές (48,6 εκ. $ ετήσια, κατά μέσον όρο)«. (Β. Βιλιάρδος)
Source: Ο θάνατος του νεοφιλελευθερισμού
Υποθέσεις Εργασίας: Αρχείο Αποδελτίωσης 